Bir Sarılış, Bir Ülke: Zafer Günü’nde Ümran ve Cumhurbaşkanı Şara’nın Buluşması
Suriye’nin kaderini değiştiren tarihi dönüm noktasının yıl dönümünde, bir çocuğun gözlerindeki korkunun yerini umudun alışına ve bir liderin samimi tebriğine tanık olundu.
Şam’da, geçen yıl 8 Aralık 2024’te yaşanan ve Beşar Esad liderliğindeki Baas rejiminin sonunu getiren tarihi değişim, dün coşku dolu törenlerle kutlandı. Başkent, rejimin çöküşünün birinci yıl dönümünü, bayraklarla donanmış caddelerde, halkın katılımıyla ve derin bir huzur duygusu içinde andı. Kutlamaların kalbi ise Başkanlık Sarayı’nda atıyordu.
Suriye Devlet Başkanı Ahmed Şara, sarayda düzenlenen özel ve anlamlı bir etkinlikte ulusa seslendi. Konuşmasında, uzun yıllara yayılan çatışma, acı ve baskı döneminin sona erişine, yeni bir ulusal birlik ve inşa sürecinin başlangıcına vurgu yaptı. Ancak o akşam en unutulmaz an, Cumhurbaşkanı Şara’nın konuşmasının ardından sahneye çıkan özel bir konuğun gelişiyle yaşandı.
O konuk, 2016 yılında Halep’teki korkunç hava saldırılarının sembol yüzü haline gelen Ümran Daqneesh’ti. O dönem sadece 5 yaşında olan Ümran, bir binanın enkazından çıkarılıp bir ambulansın arka koltuğuna oturtulduğu, toz içinde, şok geçirmiş ve yüzü kanlı o anın fotoğrafıyla tüm dünyanın hafızasına, savaşın masum kurbanlarının çığlığı olarak kazınmıştı. Dün akşam ise, 13 yaşına basmış bir genç kız olarak, zafer kutlamalarının onur konuğuydu.
Salondaki herkesin dikkatle dinlediği Ümran, yaşadığı o trajik anları anlattı. Sesinde titreme, gözlerinde ise artık bastırılmış bir acının izi vardı. “Bana bombalamada yaralandığımı söylediler ama ben hatırlamıyorum” diye başladı sözlerine. Hafızasının o enkaz anına dair bir boşluk bıraktığını, ancak hayatının geri kalanında bu boşluğu hep hissettiğini ifade etti.
Bu sözler, salonda derin bir sessizlik ve duygu yüklü bir atmosfer yarattı. Ümran’ın “hayatına dönen büyük ışık” olarak nitelendirdiği şey, yalnızca kişisel bir huzur değil, aynı zamanda ülkesinin içine düştüğü karanlık tünelden çıkışının da bir metaforuydu. Konuşması bittiğinde, gözleri dolan Cumhurbaşkanı Ahmed Şara, sahneye doğru ilerledi.
Ve o an geldi: Cumhurbaşkanı Şara, Ümran’ı sıkıca, koruyucu ve babacan bir şefkatle kucaklayarak tebrik etti. Bu sarılış, sadece bir liderin bir vatandaşı kutlaması değildi. Bu, bir ulusun geçmişte yaşadığı travmayı temsil eden bir çocukla, o travmayı sonlandırmak için mücadele eden liderliğin buluşmasıydı. Bir nevi, yaralı geçmiş ile umut dolu gelecek arasında kurulan fiziksel ve duygusal bir köprüydü. Saraydaki davetliler ve protokol, bu samimi ve güçlü anda ayakta alkışlarken, birçoğunun gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
Bu buluşma, Suriye’nin son on yılına damga vuran iki karşıt imgenin tek karede birleşmesiydi: Bir yanda savaşın nedensiz vahşetini tüm çıplaklığıyla dünyaya gösteren bir çocuk portresi, diğer yanda bu vahşet döngüsünü kırmayı başaran yeni bir siyasi iradenin temsilcisi. Ümran’ın şahsında, kayıp bir nesil ve onların taşıdığı görünmez yaralar; Cumhurbaşkanı Şara’nın sarılışında ise bu yaraları sarmak ve onları onurlu bir geleceğe taşımak için verilen söz vardı.
Şam’daki bu kutlama, yalnızca bir rejimin düşüşünün yıldönümü değil, aynı zamanda insanlığın, umudun ve yeniden doğuşun da kutlamasıydı. Ümran’ın kalbindeki “boşluğun” yerini neyle dolduracağını bilemediği o anlardan, “büyük ışığın” geri döndüğünü söylediği bu ana uzanan yol, Suriye halkının çektiği acıların ve nihayet ulaştığı huzur arayışının özüydü. Cumhurbaşkanı Şara’nın o sarılışı, işte bu uzun ve zahmetli yolculuğun sembolik bir tamamlanışı, geçmişle gelecek arasında atılmış duygu yüklü bir imzaydı.
