Kadıköy’de Zamanın Durduğu An: Saran’ın Coşkusu ve Tarihi Derbinin Son Perdesi
Şükrü Saraçoğlu Stadı, sadece bir futbol maçına değil, duyguların en saf haliyle sahneye konduğu bir dramaya ev sahipliği yaptı.
Süper Lig’in bu sezonki en çok konuşulacak, en çok iz bırakacak karşılaşmalarından biri, 14. haftada Kadıköy’ün kalbi Şükrü Saraçoğlu Stadı’nda, nam-ı diğer Chobani Stadı’nda oynandı. Türk futbolunun iki devi, Fenerbahçe ve Galatasaray, sadece lig puanları için değil, onur, gurur ve tarihi bir rekabetin psikolojik üstünlüğü için mücadele etti. Doksan dakikanın sonunda skor tabelası 1-1‘i gösteriyordu ancak bu rakamlar, yaşananları anlatmaya asla yetmeyecekti.
Maçın kaderi, normal sürenin bitimine saniyeler kala, 90+5. dakikada değişti. Fenerbahçe, umutların tükendiği anda, adeta küllerinden doğan bir atağa imza attı. Top ağlarla buluştuğunda, statta zaman bir anlığına durdu, ardından patlayan sevinç, Kadıköy semalarını inletti. Bu gol, sadece bir beraberlik golü değil; inancın, asla pes etmemenin ve taraftarla kurulan o görünmez bağın somut bir ifadesiydi.
Bu unutulmaz anın kahramanı, topu filelerle buluşturan futbolcuydu elbette. Ancak, o andan sonra yaşananlar ve kameraların yakaladığı bir başka görüntü, maçın sportif sonucunun ötesine geçerek sosyal medyayı ve gündemi derinden sarstı. Fenerbahçe Spor Kulübü Başkanı Sadettin Saran, tribünlerdeki binlerce taraftarla aynı duyguları, belki de onlardan daha yoğun bir şekilde yaşadı.
Gol sesinin yankılanmasıyla birlikte, protokol tribünündeki locasından adeta fırlayan Başkan Saran’ın görüntüleri, bir kulüp başkanı ile taraftar arasındaki duygusal köprünün nasıl olması gerektiğini tüm Türkiye’ye gösterdi. Ayağa kalktı, yumruklarını öfke ve zafer karışımı bir duyguyla havaya kaldırdı ve etrafındaki yönetici arkadaşlarıyla, teknik ekip üyeleriyle delicesine kutladı. Kamera mikrofonlarının yakaladığı seslerde, Saran’ın defalarca golün kahramanının adını, “Duran! Duran!” diye haykırdığı duyuluyordu. Bu, planlanmış bir kutlama değil, içten gelen, kontrol edilemez, ham bir sevinç patlamasıydı.
Onun bu anlık tepkisi, tribünlerdeki on binlerce sarı-lacivertli taraftarla mükemmel bir senkronizasyon içindeydi. Başkan da, tıpkı Maraton Tribünü’ndeki genç taraftar veya numaralı tribündeki abonesi gibi, aynı anda ayağa fırlamış, aynı anda haykırmış, aynı gözlerdeki yaşları hissetmişti. Bu görüntüler, saniyeler içinde sosyal medya platformlarında viral oldu. Twitter’da, Instagram’da ve spor haber sitelerinin yorum bölümlerinde, futbolseverlerin yorumları aynı noktada buluşuyordu:
“İşte bu! Taraftar gibi yaşayan bir başkan!”, “Başkan ile taraftar arasında hiçbir fark yok, aynı yürek, aynı heyecan!”, “Bu samimiyet paha biçilmez. Kulüpler sadece futbolcularla değil, bu duygusal bağlarla da ayakta kalır.”
Bu olay, modern futbolun giderek ticarileşen, başkanların ve yöneticilerin daha mesafeli durduğu dünyasında, insani ve duygusal tarafın hala ne kadar kıymetli olduğunu hatırlattı. Sadettin Saran’ın o anki coşkusu, sadece bir gol sevinci değil, kulübünün onuru, taraftarının emekleri ve gece gündüz demeden verilen mücadelenin bir tezahürüydü. Bu görüntüler, Fenerbahçe taraftarı için, başkanlarının da kendileri gibi “içeriden” biri olduğunun, aynı acıyı ve aynı sevinci paylaştığının en net kanıtı oldu.
Maç sonunda alınan bir puan, lig sıralamasında belirleyici olabilir veya olmayabilir. Ancak Kadıköy’de o gece yaşananlar, özellikle de o 90+5. dakikadaki gol ve onu takip eden saf sevinç anları, bu sezonun ve bu tarihi rekabetin hafızalardan asla silinmeyecek bir parçası haline geldi. Futbol bazen rakamlardan, taktiklerden ve transfer bedellerinden ibaret değildir. Bazen, bir başkanın tribünde ayağa fırlayışında, gözlerindeki ışıkta ve yüreğinden kopup gelen haykırışında gizlidir. İşte o an, Kadıköy’de tam da buydu.
